Trojaczki z Frydku świętowały osiemnastkę

Wysokie, szczupłe, z długimi ciemnymi włosami spiętymi w koński ogon. Na pierwszy rzut oka wydają się być nie do odróżnienia, zwłaszcza, kiedy w dodatku są podobnie ubrane. Siostry : Judyta, Natalia i Dorota Chowaniec, pierwsze trojaczki z gminy Miedźna, w niedzielę 14 maja skończyły magiczne 18 lat.

Aby uczcić ten moment w poniedziałek 15 maja w Urzędzie Gminy, zorganizowano specjalne spotkanie. Z wójtem Bogdanem Taranowskim i Stanisławem Lubańskim, przewodniczącym Rady Gminy, spotkały się nie tylko solenizantki, ale także ich rodzice Iwona i Henryk oraz starsza siostra Magdalena.

- O tym, że będziemy mieć trojaczki dowiedzieliśmy się dopiero w 20. tygodniu ciąży. Wcześniej było robione USG, ale nic nie wykazało - mówi Iwona Chowaniec, mama dziewczynek i dodaje, że wiadomość o trojaczkach była dla niej ogromnym zaskoczeniem. Dla męża też. - Pamiętam dokładnie ten dzień, kiedy się dowiedziałem. To było 18 lutego. Rano zapłaciłem mandat, a jak wróciłem z pracy, żona kazała mi usiąść, a potem powiedziała, że będziemy mieć trojaczki - wspomina pan Henryk. - Nikt sobie nie umiał wyobrazić jak to będzie - dodają oboje.

Najtrudniejsze trzy pierwsze lata

Dziewczynki urodziły się na początku 35. tygodnia w Pszczynie. Jako wcześniaki. Razem ważyły niewiele ponad 6 kg. Mają za sobą ogromną liczbę wizyt u różnych specjalistów. Jednak jak podkreślają rodzice, największe szczęście jest takie, że trojaczki urodziły się zdrowe i potem też nie chorowały. Najtrudniejsze były pierwsze trzy lata. - Jak przyszłyśmy ze szpitala, to był jeden płacz - wspomina pani Iwona. - Zaczęły chodzić dopiero jak miały 1,5 roku. Jak jednak pierwsza zaczęła, to do tygodnia chodziły wszystkie - opowiadają rodzice.

Trojaczki są bardzo do siebie podobne. - Na początku, jak dziewczyny wyszły ze szpitala, to miały na rączkach te obrączki szpitalne, każda ze swoim imieniem. Nie ściągałam ich chyba przez miesiąc, bo się bałam, że je po mylę. One były takie same. Do dziś jeszcze je mylę. Nawet głosy mają podobne - mówi mama trojaczków. Podobieństwo jest uderzające. Wzbudza zainteresowanie otoczenia. - Jak jedziemy gdzieś do sklepu razem , to wszyscy się na nas patrzą - mówią siostry i dodają, że kiedyś nosiły te same ubrania. Teraz, aby się odróżniać, już tego unikają.

Problem z ich rozróżnianiem mają też nauczyciele i koleżanki. Trojaczki jednak zapewniają, że nie przypominają sobie, żeby kiedyś nabierały i wykorzystywały fakt, że są do siebie tak bardzo podobne. Choć ...miewają takie myśli. - Czasami sobie żartujemy między sobą, że po co wszystkie mamy się czegoś uczyć, przecież jedna może zdać za resztę - mówią.

Prawie takie same i nierozłączne

Dziewczyny nie ukrywają, że łączy je bardo silna więź. Są praktycznie nierozłączne, wszystko robią razem, mają wspólnych znajomych, wspólną pasję. Jest nią sport. Lubią oglądać takie same filmy. W tym samym czasie mają podobne odczucia, zachowania, czy nawet używają podobnych słów.

- Siedzę w pokoju, dziewczyny wracają ze szkoły. Wchodzi pierwsza i mówi: „W czwartek jedziemy do kina”. Za pięć minut przychodzi następna i mówi dokładnie to samo zdanie. A po chwili, także to samo zdanie, powtarza trzecia. Jak by się umówiły - opowiada Henryk Chowaniec.

Obecnie dziewczyny są w drugiej klasie LO w Gilowicach. Uczą się wszystkie bardzo dobrze. Dostały nawet stypendium im. bł. ks. Emila Szramka za dobre wyniki w nauce i osiągnięcia sportowe. Zdradzają jednak, że nie wszystkie są jednakowo dobre ze wszystkich przedmiotów. - Natalia jest najlepsza z angielskiego a Dorota z matematyki - mówi Judyta. Za rok trojaczki będą pisały maturę. Na studia też planują pójść razem, na ten sam kierunek. Zastanawiają się między wyborem AWF-em a turystyką. Wszystkie trzy trenują siatkówkę. Obecnie grają w pszczyńskim UKS Centrum.